خفاش از روشنایی گریزان است!

این یکصدمین مطلبی است که در این وبلاگ می نویسم . در واقع از امروز وارد باشگاه صدتایی ها می شوم ! حدود ده ماه پیش ، زمانی که این وبلاگ را آغاز کردم ، دل به خردادی بسته بودم که قرار بود بیاید و ما را به فرداها امیدوارتر کند . اما امروز ، اگر چه آرزوها و امیدهای خردادی من و ما ، به سخره گرفته شد و با خون آغشته ! جوانه های آرزو و امید ، بس روح افزاتر و انگیزاننده تر در دلها و جانها روییدن گرفته است . ما ، در خرداد ، مسکن و آرام بخش می جستیم ، اما از ما دریغ کردند تا به دنبال جراحی و ریشه کن کردن عوامل درد و ناراحتی برویم و چه نیکو ! چرا که اثر هر مسکنی بعد از مدتی کوتاه از بین می رود و باز هم دردهای کهنه از گوشه و کنار ، عرض اندام می کنند . ولی اگر علت از بین برود ، معلولیت خود به خود ، خواهد رفت . روزگار سختی را می گذرانیم ! شرایط برای بودن و ماندن ، دشوار شده است . می خواهند فضای تنفس را بگیرند تا هر صدایی ، غیر از آنچه که خود می خواهند ، چاره ای جز خاموشی نیابد ؛ اگر چه حماقتی که سراسر وجودشان را فرا گرفته به آنها اجازه نمی دهد که بفهمند ، خاموشی لزوما مساوی مرگ نیست ! آنقدر ضعیف و هراسانند که اگر عرصه های عمومی اجتماع را با زور سر نیزه قبضه کنند ، مضطرب از عرصه مجازی می شوند . یک روز سایتها و وبلاگهایی که آنها را می آزارد ، هک می کنند (در واقع در فضای مجازی هم مانند خیلی فضاهای دیگر ، دزدی و تقلب را روا می دارند) و روز دیگر از ابزار فیلترینگ استفاده می کنند تا با همان وقاحت منحصر به فرد ، رو به جهان ، فریاد بزنند که آی ! ما در حال نقض منشور جهانی حقوق بشر و نقض قانون اساسی کشورمان در رابطه با حق دسترسی مردم به اخبار و اطلاعات و حق آزادی بیان مردم هستیم .
این جماعت از اندیشه و تفکر مخالف و منتقد می ترسند و سعی در نابودی یا لااقل خاموشی ظاهری آن دارند و از همین روست که به هر طریق سعی در بستن و تعطیل کردن هر فضایی برای بیان اندیشه هستند . در سوی دیگر هم ، انسان ، عزیزانی دارد که به خاطر سبعیت و بی منطقی این مالکان زر و صاحبان زور و اهالی تزویر ، نگرانت می شوند ، وقتی می بینند می نویسی و می نویسی و می نویسی ! همسری که هر وقت سر به وبلاگت می زند ، دل شوره می گیرد که مبادا شبی یا روزی ، ببیند یا بشنود که آمدند و بردند ! پدری که صبح به صبح ، در همان ابتدای ورود به دنیای مجازی سراغ وبلاگت می رود تا ببیند ، آیا باز هم بی احتیاطی کرده ای و اندیشه را بر زبان قلم جاری ساخته ای یا نه ؟ مادری که اگر چه خواننده وبلاگت نیست ، اما دورادور می داند که سر فرزندش بوی قورمه سبزی می دهد و باید نگران باشد که این فرزند بازیگوش ، کار دست خودش و همسرش ندهد . دوستان عزیزی که می دانم خواننده دائم وبلاگ هستند و مطالبی که لزوما نه به خاطر ارزش آفرینی ادبی یا تئوری پردازی اجتماعی و سیاسی ، بلکه فقط به خاطر درد دل نوشته می شوند را می خوانند و حتی ساعت نوشتن مطلب را هم چک می کنند و بعضی و قتها با شوخی می گویند که چرا دیر تر یا زودتر از همیشه نوشتی !
با همه اینها که گفتم ، قصد دارم تا جایی که می توانم ، بنویسم . آدمی یک بار قرار است زندگی کند و حق دارد که آن یک بار را خوب زندگی کند و کسی حق ندارد که این حق را از دیگران دریغ کند . من هم ، مانند خیلی های دیگر به دنبال حق خوب زندگی کردن هستم و به همین خاطر ، می اندیشم و اندیشه را بر زبان خواهم آورد . در روزگاری که گروهی سعی می کنند ، با زور و تهدید ، آفتاب را از مردم دریغ کنند و تاریکی به آنها تحمیل کنند ، من هم مانند بسیاری دیگر ، از همین روزن گشوده به دود ، سعی می کنم ولو به اندازه کرم شب تاب داستان اولدوز و عروسک ، روشنایی بتابانم . زیرا به قول صمد بهرنگی ، هر نوری هر چقدر هم ناچیز باشد بالاخره روشنایی است .
ما بیشماریم و همه می توانیم و بلکه باید به قدر سهم خود نور بتابانیم . خفاش از روشنایی گریزان است !